De Goorse Molenwiek

Naar het werk van de Lierse schrijver Felix Timmermans. Het verhaal is een lofzang op de menselijke relaties tijdens het harde boerenleven en tegelijk een ode aan de Vlaamse boerenmentaliteit.

Trouwen, feesten,
rouwen, vloeken,
vechten, beminnen,
spreken als ‘t moet, zwijgen als ‘t kan,
rusten in de krater van de vulkaan
liefde als slierten nevel in een betovert woud
beangstigend en toch verleidelijk
ergens ligt het moeras
het leven danst als een strijkstok over de ziel
soms wiegend en glijdend
of hevig en snijdend
orde en chaos met elkaar strijdend

Felix Timmermans (1886-1947) wordt veelal afgedaan als een volksverteller. In de periode tussen de twee wereldoorlogen is hij nochtans één van de belangrijkste Vlaamse schrijvers. Samen met o.a. Claes en Streuvels ontwikkeld Timmermans een impressionisme in en felgekleurde, soms overladen stijl. Zijn verteltrant is zoals z’n illustraties: krachtig, een beetje naïef, maar steeds duidelijk. Onder de oppervlakkige verhaallijn zit een fijnzinnigheid die wortelt in de pittoreske Kempische tradities. Zijn werk wordt nog regelmatig op de scène gezet en ook de televisie is Timmermans nog steeds niet vergeten.

Dit theaterspektakel was enkel mogelijk danzij heel wat mensen. Het decor is geïnspireerd op een boerderij die ooit op ‘t Goor heeft gestaan, voor de kostuums is er opzoekwerk gedaan, toch werden de kleuren van de kleding zo gekozen dat de vrouwen niet gedoemd waren tot doffe, donkere ellende, maar dat zij zich aan het leven aanbieden als trotse Kempische vorstinnen. En met de belichting werd vooral sfeer geschilderd. Met het spel van licht en schaduw werd de koudheid van het kunstlicht verzacht.

Muziek moest het toneelstuk binnendringen en daar z’n sporen nalaten zoals het vocht de muren intrekt en bruinverkleurde kringen nalaat op het verschenen bloemetjesbehang van de mansarde. De duffe mansarde, waar we, onder een laagje stof, onze herinneringen bewaren. De eerste plaats waar je aan terug denkt als er over gezelligheid en thuis wordt gesproken. Voor iedereen is de kleur van vroeger anders maar altijd gaat zij samen met nostalgie en melancholie. De muziek werd gekozen uit verschillende culturen, tijden, land en volkeren die het leven, zoals het zich aan Wortel voordoet, nu nog dagdagelijks meemaken. De gebruikte versie van Boerenkermis is een bewerking van Guy Huygen.

Dankzij al deze kunstenaars werden dit 11 topvoorstellingen die De Goorse Molenwiek tot ver buiten de dorpsgrenzen op de kaart hebben gezet.

Het Vaderhuis (Jan Coeckelbergs)
-------------------------------
Het is niet groot, het is niet mooi
Drie eeuwen oud, wat scheef gezakt
Van hout en leem met kalk beplakt
Zijn weeght en wand, het dak van strooi.

Het staat daar eenzaam in’t geboomt
En ‘t groen van palm en hulst en mast
En wijngaardrank die weeldrig wast,
Het staat daar stil alsof het droomt.

En toch heb ik die huisje lief
En ‘k ruilde ‘t voor geen andre woon
Al was die zevenmaal zoo schoon
En ingericht tot mijn gerief

Hier speelde ik eens als kind en ‘k zat
Er aan den heerd bij ‘t avonduur
Te staren in het vlammende vuur
Wen vader, saam met moeder, bad.

Toen gingen moeder, vader heen
Maar niet hun beeld. Dat bleef mij bij.
En alles hier herinnert mij
De dagen van het ver verleen

En toch, ik laat ook eens ons huis
‘k ga verre weg, hoe hard het zij
en keer nooit weer. Vriend bid met mij
opdat ik vinde een beter thuis.